Νομοτέλεια της φύσης είναι ότι φυτρώνει να μαραίνεται, ότι ανατέλλει να δύσει, ότι γεννιέται να πεθαίνει, όταν όμως αυτά συμβούν σε προσφιλή μας πρόσωπα, τότε ο πόνος αυλακώνει την καρδιά μας, όσα αποθέματα πνευματικότητας κι αν διαθέτουμε..

Αυτό συνέβη όταν η θλιβερή είδηση έτρεξε το πρωινό της Δευτέρας 28 Ιανουαρίου 2008 και ακούσθηκε σε όλα τα μήκη και πλάτη της ορθοδοξίας, ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος Χριστόδουλος   έ  φ  υ  γ  ε  . . .

Ναι ήταν αλήθεια, στην τελευταία και σημαντική μάχη της ζωής του ηττήθηκε, η ασθένειά τον νίκησε, μόνο στο  σώμα και όχι στην ψυχή του, υπέμεινε μέχρι τέλους τους πόνους του.

Αναμφισβήτητα τα έργα και οι  ημέρες του (όπως όλων μας) έχουν κατατεθεί στην δικαιοκρισία του Θεού και στις σελίδες της ιστορίας. Και μπορεί ο Θεός να είναι μακρόθυμος και εύσπλαχνος, η ιστορία όμως είναι αυστηρή. Είναι εκείνη που συγκρίνει, διακρίνει, προκρίνει ή κατακρίνει  εμάς και τα έργα μας. Στην  περίπτωση του μακαριστού ποιμενάρχη μας ευχή και προσευχή μας είναι να κριθεί ευνοϊκά για τα όσα έπραξε και για όσα ήταν  για το καλώς νοούμενο συμφέρον της εκκλησίας.

Εμείς το μόνο που μπορούμε να πούμε είναι ότι τον είδαμε στην ενορία μας να λειτουργεί, να χειροτονεί, να κηρύττει, να ενδιαφέρεται και να ευλογεί το ποίμνιο του, σαν όντως πνευματικός πατέρας  μας που ήταν.

Επίσης εκείνο που θα κάνουμε πάντοτε, είναι η ενθύμαση στις προσευχές μας και η παράκληση να έχουμε απ' εκεί που βρίσκεται την ψυχή του και με την αναπόφευκτη θλίψη θα σιγοψάλλουμε:


 

ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ

Του Μακαριωτάτου και θεοπροβλήτου

Αρχιεπισκόπου

Αθηνών και πάσης Ελλάδος

Ημών με δε πατρός και Ποιμενάρχου

ΑΙΩΝΙΑ Η  ΜΝΗΜΗ!